W dzisiejszych czasach pojęcie „patriotyzm” przestaje mieć odpowiedni wydźwięk. Niektórzy uważają siebie za osobę, której leży na sercu dobro Polski, ale kompletnie nic nie robią, aby za słowami poszły też czyny. Innym zaś jest to kompletnie obojętne i też nie za bardzo interesuje ich los naszego kraju. W przeszłości takich prawdziwych patriotów – na szczęście – nie brakowało. Piszemy „na szczęście” bo bez ich często heroicznej postawy Polska mogłaby nie być wolnym krajem, a my nie mielibyśmy okazji korzystać z tak wielu dobrodziejstw XXI wieku. Jednym z takich patriotów był na pewno August Emil Fieldorf. Jeśli nie kojarzycie tej postaci, to zaraz będziecie mieli szansę zapoznać się z najważniejszymi faktami na temat życia tej osoby, którą zdecydowanie można określić mianem bohatera.
August Emil Fieldorf urodził się dokładnie 20 marca 1895 roku w Krakowie. Wsławił się tym, że był osobą, która przez większość swojego życia dzielnie walczyła o niepodległość naszego kraju. Był generałem brygady Wojska Polskiego, a także organizatorem i dowódcą Kedywu Armii Krajowej. Warto dodać, że August Emil Fieldorf piastował funkcję zastępcy Komendanta Głównego AK. Już w sierpniu 1914 zgłosił się jako ochotnik do Legionów Polskich i wyruszył na front rosyjski. Cztery lata potem August Emil Fieldorf był w szeregach Wojska Polskiego. W 1919 roku uczestniczył w Kampanii Wileńskiej, która trwała do 1920 roku. Warto zaznaczyć, że po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej August Emil Fieldorf był osobą, która walczyła, między innymi, o wyzwolenie Żytomierza. Ponadto, krakowianin brał udział w bitwie białostockiej i wyprawie kijowskiej. W 1938 roku został dowódcą 51 Pułku Strzelców Kresowych im. Giuseppe Garibaldiego w Brzeżanach.
W czasie II Wojny Światowej August Emil Fieldorf też był dla Polski bardzo ważną postacią – szczególnie w zakresie konspiracyjnym. Na początku działał w Związku Walki Zbrojnej. Następnie, był aktywny w Wilnie czy Białymstoku.  W sierpniu 1942 został mianowany dowódcą Kedywu KG AK. Na początku 1944 roku, August Emil Fieldorf został poproszony o stworzenie i zarządzanie organizacją „Niepodległość”. Była to działalność konspiracyjna o kryptonimie „NIE”.  Przed upadkiem Powstania Warszawskiego, krakowianin został awansowany na generała brygady. Z kolei w październiku 1944 roku został zastępcą dowódcy Armii Krajowej. August Emil Fieldorf zajmował to stanowisko do  stycznia 1945 roku.
Dokładnie 7 marca  1945 został aresztowany przez NKWD w Milanówku (pod fałszywym nazwiskiem Walentego Gdanickiego). Potem został oddelegowany do obozu w Rembertowie. Następnie skierowano go do Obozu Pracy na Uralu. Zwiedził też takie miejsca, jak Bieriozówka, Stupino i Hudiakowo. W październiku 1947 roku August Emil Fieldorf wrócił do naszego kraju. Już w 1948 roku – w lutym – zgłosił się do Rejonowej Komendy Uzupełnień w Łodzi. Pomimo podania własnego nazwiska w RKU figurował jako Walenty Gdanicki. August Emil Fieldorf chciał, aby wszystkie dane o nim były właściwe – włącznie z zakresem służby wojskowej. 10 listopada 1950 po raz kolejny stawił się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Łodzi, a po wyjściu został aresztowany przez funkcjonariuszy UB. Finalnie, przewieziono go do więzienia mokotowskiego w Warszawie i oskarżono o wydawanie rozkazów likwidowania przez Armię Krajową partyzantów radzieckich.
August Emil Fieldorf był torturowany, ale odmówił podjęcia jakiejkolwiek współpracy. Polskiego patriotę czekał proces z kompletnie nieprawdziwymi dowodami mającymi świadczyć o jego winie. Wszystko zostało skrzętnie ukartowane, aby tylko August Emil Fieldorf został skazany. Jego oprawcy dopięli swego, ponieważ 16 kwietnia 1952 zsądzono mu karę śmierci przez powieszenie. 20 października 1952 Sąd Najwyższy zatwierdził ten haniebny wyrok. Egzekucja została wykonana 24 lutego 1953 w więzieniu Warszawa-Mokotów, przy ulicy Rakowieckiej.
Ten bohater i wielki patriota poświęcił praktycznie całe swoje życie, aby walczyć o wolną Polskę. Za swoją postawę (za życia i po śmierci) otrzymał liczne ordery i odznaczenia. Między innymi były to: Order Orła Białego, Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych czy Złoty Krzyż Zasługi. Warto podkreślić, że do ostatnich swoich dni pozostał wierny swoim ideałom.